सध्या मला एक तात्पुरते व्यसन लागले आहे. तात्पुरता हा शब्द यासाठी वापरला कारण हे व्यसन तसे येऊन जाऊन असते. आधी माझे व्यसन माझ्या बरोबरच इतरांनाही वरदान वाटायचे. पण आता मात्र त्या व्यसनाचा इतरांना नाही पण मलाच त्रास व्हायला लागला आहे. एकतर वेळ वाया जातो तो जातोच पण लोकं सुद्धा माझ्याकडे विचित्र नजरेने पाहू लागले आहेत. सकाळी उठल्यापासून ते रात्री झोपेपर्यंत माझी शोधक नजर सतत भिरभिरत असते. आणि एकदा का ती गोष्ट माझ्या नजरेस पडली, मनाला असुरी आनंद होतो. बरे तो झालेला असुरी आनंद माझ्या चेहऱ्यावर लोकं पाहू शकतात हो. डोळ्यात क्रूरतेची चमक आणि चेहऱ्यावर आलेले छद्मी हास्य काही केल्या लपत नाही.
आजही अशीच पहाटे जाग आली. खोलीत अंधार होता. हाताने चाचपडल्यावर लगेच मोबाईल हाती आला. त्यात पाहिले तर पहाटेचे पाच वाजले होते. म्हणजे माझा दिवस चालू झाला तर. उठून उभा राहिलो. ट्यूब लावली आणि उशाशी ठेवलेली बॅट हातात घेतली. डास मारण्याची हो. भिंतींवर पाहिले तर अनेक डास; माझे मुळातच कमी असलेले रक्त पिऊन तट्ट फुगले होते. ते पाहून भयंकर राग आला. म्हणजे पैसे आपण कमवायचे, त्यातून भाजीपाला आपण आणायचा. त्याचा स्वयंपाक आपण बनवायचा. ते खाऊन त्याचे रक्तही आपणच बनवायचे आणि हे शहाजूक... त्यांची ती टोकदार सोंड आपल्या शरीरात खुपसणार आणि आपण कष्टाने बनवलेले रक्त भसाभसा पिणार. बरे आधाशीपणालाही काही लिमिट? पार अगदी उडताही येणार नाही इतके ते आपले रक्त पिऊन फुगलेले असतात. असो... त्यांना तिथे निवांत बसलेले पाहून डोक्यात सनक आली, चेहरा भेसूर बनला, त्यावर छद्मी हास्याची एक लकेर उमटली आणि माझ्यातली चपळता पणाला लावूनच मी भिंतीजवळ पोहोचलो. बॅटचे बटन दाबून त्यात विद्युतप्रवाह खेळता केला आणि ती डासाजवळ नेली. बॅटची चाहूल लागताच तो उडाला आणि नेमका तिथेच फसला. त्याच्या पंखांचा बॅटला स्पर्श होताच ‘चट’ असा आवाज आला आणि मग एकानंतर एक चार आवाज निघाले. बॅटमधून ठिणग्या उडाल्या आणि मग तो घाणेरडा दर्प. एकतर तो वास मला बिलकुल आवडत नाही. पार अगदी डोक्यात जातो. पण असे असूनही माझा मोर्च्या इतर डासांकडे वळवला. एकानंतर एक असे अनेक डास मारले. त्या ‘चटचट’ आवाजाने भाऊही उठला.
‘झालं भो तुझं चालू... अगदी सकाळी उठल्या उठल्या पाप करायला सुरुवात होते तुझी...’ भाऊ हसत म्हणाला.
‘पाप? आणि मी?’ भिंतीवरील नजर जराही न वळवता मी प्रश्न केला.
‘हो... पापच... हे एवढेसे जीव तू किती निर्दयीपणे जाळतोस. आणि समजा ते खाली पडले तर पायाने चिरडतोस. याला पाप नाही तर काय म्हणायचे?’ त्याने विश्लेषण केले.
‘याला पुण्य म्हणतात.’ मी उत्तर दिले.
‘पुण्य? ते कसे काय?’ त्याने विचारले.
‘अरे डास या तुच्छ योनीतून मी त्यांना मुक्ती देतो. हे पुण्याचेच काम आहे. त्यांच्यासाठी मी मुक्तिदाता आहे.’ मी माझा तर्क मांडला. त्यावर तो काय बोलणार?
‘मी किचन मध्ये चहा करायला जातो आहे. तिकडे येऊ नकोस... चहात पडला एखादा डास तर मला डबल काम होईल.’ असे म्हणून तो चहा करायला निघून गेला. मी मात्र माझे पुण्याचे काम इमानेइतबारे करत राहिलो. एकेक करून चारही रूम मधील डास यमसदनाला पाठवले आणि मोर्चा प्यासेजकडे वळवला. सूर्यही चांगलाच वर आला होता. प्यासेजमध्येही फटाके फुटण्याचे आवाज येऊ लागले तसे शेजारचे काका बाहेर आले. माझा तो अवतार आणि माझे कार्य पाहून त्यांनाही आनंद झाला. ‘तो बघ तिथे, हा पहा उडाला, हा इथे...’ अशा सूचना ते देऊ लागले. मीही कधी उड्या मारून तर कधी खाली बसत डास शोधून शोधून मारू लागलो. इतक्यात काकूही बाहेर आल्या.
‘कायरे? काय करतोयस?’ त्यांनी त्यांच्या चिरक्या आवाजात विचारले. साला हे लोकं डोळे असूनही असे प्रश्न कसे काय विचारू शकतात? मनात विचार आला. एखादे खरमरीत उत्तर द्यावे पण परत तिथेही संस्कार आडवे आले. आपल्यापेक्षा वयाने, मानाने मोठ्या असलेल्या व्यक्तीला असे उत्तर देणे योग्य नाही म्हणून मन आवरले.
‘काही नाही काकू... शिकार करतोय...’ मी उत्तर दिले. पण माझ्या वाक्यातील उपरोध काही काकूंना समजला नाही.
‘शिकार होय... छान... पण आता इथले डास संपले आहेत. आमच्या घरात ये. खूप शिकार मिळेल तुला.’ जवळपास हात धरूनच त्यांनी मला आत बोलावले. माझ्या बरोबर काकाही आत आले. परत आमच्या दोघांची शोधक नजर सर्वत्र फिरू लागली. पण एक डास दिसेल तर शपथ. जवळपास दहा मिनिटे हातात बॅट घेऊन मी डास शोधत होतो. पण व्यर्थ... शेवटी कंटाळलो आणि माझ्या घरात आलो.
‘काय रे... काकूंनी कशाला बोलावले होते?’ भावाने विचारले.
‘काही नाही रे... डास मारायला.’ मी उत्तर दिले.
‘आणि तू गेलास?’ त्याने आश्चर्याने विचारले.
‘हो... का?’ मी गोंधळलो.
‘हेहेहे... तुला एक सांगू... तुला आता हे व्यसन लागले आहे. इतके दिवस फक्त घरातले डास मारत होतास आणि आता लोकांकडेही जाऊ लागला आहेस. वेळीच यावर उपाय कर नाहीतर तुझे आडनाव बदलावे लागेल आणि तू स्वतःची ओळख मिलिंद जोशी ऐवजी मिलिंद डासमारे अशी करून देऊ लागशील.’ त्याने हसत सांगितले आणि मी विचारात पडलो. आता मी माझ्या या व्यसनावर नियंत्रण मिळवण्याचा प्रयत्न करतोय पण हे डास हो... साले सारखे माझ्या जवळ येऊन गुनगुन करतात आणि माझ्या व्यसनमुक्तीमध्ये बाधा निर्माण करतात. बावळट कुठले. साल्यांना लाजही वाटत नाही गुनगुन करताना. याच जवळ... बॅट घेऊनच बसलोय मी...
आजही अशीच पहाटे जाग आली. खोलीत अंधार होता. हाताने चाचपडल्यावर लगेच मोबाईल हाती आला. त्यात पाहिले तर पहाटेचे पाच वाजले होते. म्हणजे माझा दिवस चालू झाला तर. उठून उभा राहिलो. ट्यूब लावली आणि उशाशी ठेवलेली बॅट हातात घेतली. डास मारण्याची हो. भिंतींवर पाहिले तर अनेक डास; माझे मुळातच कमी असलेले रक्त पिऊन तट्ट फुगले होते. ते पाहून भयंकर राग आला. म्हणजे पैसे आपण कमवायचे, त्यातून भाजीपाला आपण आणायचा. त्याचा स्वयंपाक आपण बनवायचा. ते खाऊन त्याचे रक्तही आपणच बनवायचे आणि हे शहाजूक... त्यांची ती टोकदार सोंड आपल्या शरीरात खुपसणार आणि आपण कष्टाने बनवलेले रक्त भसाभसा पिणार. बरे आधाशीपणालाही काही लिमिट? पार अगदी उडताही येणार नाही इतके ते आपले रक्त पिऊन फुगलेले असतात. असो... त्यांना तिथे निवांत बसलेले पाहून डोक्यात सनक आली, चेहरा भेसूर बनला, त्यावर छद्मी हास्याची एक लकेर उमटली आणि माझ्यातली चपळता पणाला लावूनच मी भिंतीजवळ पोहोचलो. बॅटचे बटन दाबून त्यात विद्युतप्रवाह खेळता केला आणि ती डासाजवळ नेली. बॅटची चाहूल लागताच तो उडाला आणि नेमका तिथेच फसला. त्याच्या पंखांचा बॅटला स्पर्श होताच ‘चट’ असा आवाज आला आणि मग एकानंतर एक चार आवाज निघाले. बॅटमधून ठिणग्या उडाल्या आणि मग तो घाणेरडा दर्प. एकतर तो वास मला बिलकुल आवडत नाही. पार अगदी डोक्यात जातो. पण असे असूनही माझा मोर्च्या इतर डासांकडे वळवला. एकानंतर एक असे अनेक डास मारले. त्या ‘चटचट’ आवाजाने भाऊही उठला.
‘झालं भो तुझं चालू... अगदी सकाळी उठल्या उठल्या पाप करायला सुरुवात होते तुझी...’ भाऊ हसत म्हणाला.
‘पाप? आणि मी?’ भिंतीवरील नजर जराही न वळवता मी प्रश्न केला.
‘हो... पापच... हे एवढेसे जीव तू किती निर्दयीपणे जाळतोस. आणि समजा ते खाली पडले तर पायाने चिरडतोस. याला पाप नाही तर काय म्हणायचे?’ त्याने विश्लेषण केले.
‘याला पुण्य म्हणतात.’ मी उत्तर दिले.
‘पुण्य? ते कसे काय?’ त्याने विचारले.
‘अरे डास या तुच्छ योनीतून मी त्यांना मुक्ती देतो. हे पुण्याचेच काम आहे. त्यांच्यासाठी मी मुक्तिदाता आहे.’ मी माझा तर्क मांडला. त्यावर तो काय बोलणार?
‘मी किचन मध्ये चहा करायला जातो आहे. तिकडे येऊ नकोस... चहात पडला एखादा डास तर मला डबल काम होईल.’ असे म्हणून तो चहा करायला निघून गेला. मी मात्र माझे पुण्याचे काम इमानेइतबारे करत राहिलो. एकेक करून चारही रूम मधील डास यमसदनाला पाठवले आणि मोर्चा प्यासेजकडे वळवला. सूर्यही चांगलाच वर आला होता. प्यासेजमध्येही फटाके फुटण्याचे आवाज येऊ लागले तसे शेजारचे काका बाहेर आले. माझा तो अवतार आणि माझे कार्य पाहून त्यांनाही आनंद झाला. ‘तो बघ तिथे, हा पहा उडाला, हा इथे...’ अशा सूचना ते देऊ लागले. मीही कधी उड्या मारून तर कधी खाली बसत डास शोधून शोधून मारू लागलो. इतक्यात काकूही बाहेर आल्या.
‘कायरे? काय करतोयस?’ त्यांनी त्यांच्या चिरक्या आवाजात विचारले. साला हे लोकं डोळे असूनही असे प्रश्न कसे काय विचारू शकतात? मनात विचार आला. एखादे खरमरीत उत्तर द्यावे पण परत तिथेही संस्कार आडवे आले. आपल्यापेक्षा वयाने, मानाने मोठ्या असलेल्या व्यक्तीला असे उत्तर देणे योग्य नाही म्हणून मन आवरले.
‘काही नाही काकू... शिकार करतोय...’ मी उत्तर दिले. पण माझ्या वाक्यातील उपरोध काही काकूंना समजला नाही.
‘शिकार होय... छान... पण आता इथले डास संपले आहेत. आमच्या घरात ये. खूप शिकार मिळेल तुला.’ जवळपास हात धरूनच त्यांनी मला आत बोलावले. माझ्या बरोबर काकाही आत आले. परत आमच्या दोघांची शोधक नजर सर्वत्र फिरू लागली. पण एक डास दिसेल तर शपथ. जवळपास दहा मिनिटे हातात बॅट घेऊन मी डास शोधत होतो. पण व्यर्थ... शेवटी कंटाळलो आणि माझ्या घरात आलो.
‘काय रे... काकूंनी कशाला बोलावले होते?’ भावाने विचारले.
‘काही नाही रे... डास मारायला.’ मी उत्तर दिले.
‘आणि तू गेलास?’ त्याने आश्चर्याने विचारले.
‘हो... का?’ मी गोंधळलो.
‘हेहेहे... तुला एक सांगू... तुला आता हे व्यसन लागले आहे. इतके दिवस फक्त घरातले डास मारत होतास आणि आता लोकांकडेही जाऊ लागला आहेस. वेळीच यावर उपाय कर नाहीतर तुझे आडनाव बदलावे लागेल आणि तू स्वतःची ओळख मिलिंद जोशी ऐवजी मिलिंद डासमारे अशी करून देऊ लागशील.’ त्याने हसत सांगितले आणि मी विचारात पडलो. आता मी माझ्या या व्यसनावर नियंत्रण मिळवण्याचा प्रयत्न करतोय पण हे डास हो... साले सारखे माझ्या जवळ येऊन गुनगुन करतात आणि माझ्या व्यसनमुक्तीमध्ये बाधा निर्माण करतात. बावळट कुठले. साल्यांना लाजही वाटत नाही गुनगुन करताना. याच जवळ... बॅट घेऊनच बसलोय मी...
No comments:
Post a Comment